ΠΑΘΗΣΕΙΣ

Η έλλειψη άσκησης έχει σαν αποτέλεσμα όλα τα παραπάνω.  Άσκηση είναι η απόδοση του συνόλου των κινήσεων, προκειμένου να αναπτύξουν ή να διατηρήσουν την φυσική μας κατάσταση.  Η συχνή και τακτική σωματική άσκηση, είναι ένα σημαντικό στοιχείο για την πρόληψη της υγείας από ασθένειες όπως οι καρδιοπάθειες, οι καρδιαγγειακές παθήσεις, ο διαβήτης τύπου 2, η παχυσαρκία, η οσφυαλγία, η αρθρίτιδα, η οστεοπόρωση κ.λ.π. Θα έπρεπε να τονίσουμε εδώ, πως για λόγους βελτίωσης ή και διατήρησης της ευζωίας μας, ακόμα και ασκήσεις με χαμήλη απαίτηση σε ενέργεια απο μέρους μας όπως η ερασιτεχνική κηπουρική, η καθαριότητα, η μαγειρική, έχει δειχθεί ότι μπορεί να επηρεάσουν θετικά την υγεία μας.

Οι ασκήσεις για την βελτίωση της φυσικής μας κατάστασης ομαδοποιούνται σε τρεις κατηγορίες:

Ασκήσεις ευλυγισίας, όπως οι διατάσεις (ή stretching), που έχουν σαν στόχο την βελτίωση του εύρους κίνησης των αρθρώσεών μας.

Αερόβιες ασκήσεις, που χρησιμοποιούν μεγάλες μυικές ομάδες για μεγάλη διάρκεια και με χαμηλή ένταση όπως η πεζοπορία, το ποδήλατο, η κολύμβησα, που εστιάζουν στην αύξηση της ικανότητας αιμάτωσης και οξυγόνοσης του οργανισμού, και τέλος

Αναερόβιες ή ασκήσεις αντίστασης, που χρησιμοποιούν μικρές μυικές ομάδες για μικρή διάρκεια και με μεγάλή ένταση όπως η προπόνηση με βάρη, λάστιχα, που έχουν  στόχο την  αύξηση της μυϊκής μάζας και δύναμης.

Πρέπει να σημειώσουμε εδώ πως όλες οι καθημερινές μας δραστηριότητες εμπεριέχουν με τον ένα ή άλλο τρόπο και τις τρεις κατηγορίες και γι’ αυτό το λόγο η αποθεραπεία ή εκγύμνασή μας πρέπει να περιέχει όσο το δυνατόν περισσότερα στοιχεία από όλες αυτές.

Τα καρδιαγγειακά νοσήματα αποτελούν ένα ευρύ φάσμα διαταραχών, τα οποία προσβάλλουν την καρδιά και τα αιμοφόρα αγγεία και περιλαμβάνουν:

Στεφανιαία νόσος: Προκαλείται από στένωση των αιμοφόρων αγγείων (στεφανιαίων) που αιματώνουν τον καρδιακό μυ, κυρίως εξαιτίας εναπόθεσης λίπους, με αποτέλεσμα τη δημιουργία αθηρωματικών πλακών.

Αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο: Πρόκειται για τη διαταραχή της εγκεφαλικής αιματικής κυκλοφορίας. Μπορεί να προκληθεί είτε από διακοπή της αιματικής ροής του εγκεφάλου (ισχαιμικό/θρομβοτικό επεισόδιο), είτε από ρήξη των εγκεφαλικών αγγείων (αιμορραγικό επεισόδιο). Παράγοντες κινδύνου είναι η υψηλή αρτηριακή πίεση, κολπική μαρμαρυγή, υπερλιπιδαιμία, κάπνισμα, διαβήτης, διατροφή, φυσική δραστηριότητα, προχωρημένη ηλικία (National Diabetes Information Clearinghouse, 2005).

Ρευματική καρδιοπάθεια: Πρόκειται για την καταστροφή του καρδιακού μυ και των βαλβίδων της καρδιάς, η οποία προκαλείται από άνοση αντίδραση προς τη λοίμωξη από β-αιμολυτικό στρεπτόκοκκο της ομάδας Α, η οποία δεν αντιμετωπίστηκε θεραπευτικά (Αtlas of Heart Disease and Stroke 2004).

Συγγενής Καρδιοπάθεια: Πρόκειται για ανωμαλίες των καρδιαγγειακών δομών π.χ. μεσοκοιλιακά ή μεσοκολπικά ελλείμματα, ανωμαλίες των βαλβίδων, ανωμαλίες των καρδιακών κοιλοτήτων, οι οποίες υπάρχουν από τη γέννηση. Οφείλονται είτε σε γενετικούς παράγοντες για παράδειγμα, σύνδρομοDown, είτε σε περιβαλλοντικούς παράγοντες, όπως για παράδειγμα χρήση αλκοόλ, φαρμάκων (θαλιδομίδη, βαρφαρίνη) από τη μητέρα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, ενδομήτριες λοιμώξεις (ερυθρά), κακή θρέψη της εγκύου (χαμηλή πρόσληψη φολικού οξέως), συγγενική σχέση εξ’ αίματος μεταξύ των γονέων (Chun 2006).

Ανευρύσματα και διαχωρισμός αορτής: Πρόκειται για διάταση και ρήξη της αορτής. Παράγοντες κινδύνου είναι: η προχωρημένη ηλικία, μακροχρόνια υψηλή αρτηριακή πίεση, σύνδρομο Marfan, συγγενείς ανωμαλίες της καρδιάς, σύφιλη και άλλοι λοιμώδεις και φλεγμονώδεις παράγοντες (Αtlas of Heart Disease and Stroke 2004).

Εν τω Βάθει Φλεβοθρόμβωση και πνευμονική εμβολή: Πρόκειται για απόφραξη του φλεβικού δικτύου των κάτω άκρων με θρόμβους, οι οποίοι μπορεί να αποσπαστούν και μέσω της κυκλοφορίας να καταλήξουν στον πνεύμονα. Παράγοντες κινδύνου είναι οι χειρουργικές επεμβάσεις, παχυσαρκία, κακοήθειες, κύηση, λήψη αντισυλληπτικών και θεραπεία ορμονικής αποκατάστασης, μακροχρόνια περίοδος ακινησίας π.χ. ταξίδια, ομοκυστιναιμία (Αtlas of Heart Disease and Stroke 2004).

Περιφερική αρτηριοπάθεια: Πρόκειται για νόσο των περιφερικών αγγείων που αρδεύουν τα άνω και κάτω άκρα.

Άλλα Καρδιαγγειακά νοσήματα: Αρτηριακή υπέρταση, όγκοι καρδιάς, εγκεφαλικά ανευρύσματα, δυσλειτουργία του καρδιακού μυ όπως για παράδειγμα η καρδιομυοπάθεια και οι βαλβιδοπάθειες.

Αξίζει να σημειωθεί ότι οι συχνότερες μορφές καρδιαγγειακής νόσου είναι η στεφανιαία νόσος και το αγγειακό εγκεφαλικό επεισόδιο.

Η αρθρίτιδα είναι κοινό σύμπτωμα πολλών ασθενειών. Χαρακτηρίζεται από πόνο στην κίνηση ή στην ψηλάφηση των αρθρώσεων. Οι αρθρώσεις μπορεί να παρουσιάζουν σημεία φλεγμονής όπως ερυθρότητα, οίδημα μαλακών μορίων, υπερτροφία του αρθρικού θύλακα και αύξηση των αρθρικού υγρού.

Με βάση την κλινική εικόνα και τον μηχανισμό γένεσης των αρθρίτιδων τη κατατάσσουμε σε:

• φλεγμονώδεις (ανοσολογικές)
• εκφυλιστικές
• μεταβολικές (από κρυστάλλους)

1. ΕΚΦΥΛΙΣΤΙΚΕΣ ΑΡΘΡΙΤΙΔΕΣ

Η οστεοαρθρίτιδα είναι η πιο κοινή μορφή αρθρίτιδας. Η κατάσταση χαρακτηρίζεται από βαθμιαία ανάπτυξη οιδήματος, φλεγμονής, διόγκωσης και ακαμψίας των αρθρώσεων. Η βλάβη αρχίζει από το υποχόνδριο οστό και σαν αντίδραση παρατηρείται απώλεια του αρθρικού χόνδρου και υπερτροφία του οστού που εκφράζεται με δημιουργία οστεοφύτων. Οι αρθρώσεις  που προσβάλλονται συνήθως είναι οι φάλαγγες των δακτύλων και οι μεγάλες αρθρώσεις όπως των ισχίων, των ώμων και των γονάτων. Επίσης μπορεί αν προσβληθεί και η σπονδυλική στήλη.

ΙΙ. ΦΛΕΓΜΟΝΩΔΕΙΣ ΑΡΘΡΙΤΙΔΕΣ

Χαρακτηριστικό γνώρισμα των αρθρίτιδων αυτών είναι ότι η παθολογική βλάβη αρχίζει από τον αρθρικό θύλακα. Στον παρακάτω πίνακα συνοψίζουμε τα νοσήματα που έχουν σαν κλινικό εύρημα φλεγμονώδη αρθρίτιδα.

Νόσοι με φλεγμονώδη αρθρίτιδα

1. Ρευματοειδής αρθρίτιδα
2. Ρευματοειδής πυρετός
3. Συστηματικός ερυθηματώδης λύκος
4. Αγγειίτιδες
5. Σύνδρομο του Reiter
6. Αγκυλοποιητική σπονδυλίτιδα
7. Σκληροδερμία
8. Αρθρίτιδα εντεροπαθειών.

Ρευματοειδής αρθρίτιδα

Επειδή η ρευματοειδής αρθρίτιδα είναι η συχνότερη και περισσότερο μελετημένη θα αναφερθούμε σ’ αυτή. Η ρευματοειδής αρθρίτιδα είναι μια σοβαρή διαταραχή που ανήκει σε μια κατηγορία γνωστή ως διαταραχές αυτοανοσοποίησης. Το ανοσοποιητικό σύστημα προσβάλλεται και δημιουργούνται αντισώματα που καταστρέφουν τους ιστούς του σώματος. Η ρευματοειδής αρθρίτιδα προσβάλλει όλες τις αρθρώσεις του σώματος όπου παρατηρούνται τα παρακάτω συμπτώματα:

• πόνος στις αρθρώσεις και δυσκαμψία
• πρήξιμο, ερυθρότητα και υπερβολική θερμοκρασία
• κούραση, αδυναμία, δυσκολία στον ύπνο
• τα συμπτώματα είναι χειρότερα το πρωί και ελαττώνονται με τις δραστηριότητες της ημέρας

ΜΕΤΑΒΟΛΙΚΕΣ ΑΡΘΡΙΤΙΔΕΣ

ΟΥΡΙΚΗ ΑΡΘΡΙΤΙΔΑ

Η ουρική αρθρίτιδα είναι μια μεταβολική νόσος που χαρακτηρίζεται από

α) αύξηση της συγκέντρωσης του ουρικού οξέως στον ορό του αίματος

β) από επανειλημμένες από οξείας αρθρίτιδας όπου κρύσταλλοι ουρικού μονονατρίου βρίσκονται στα λευκοκύτταρα του υγρού της άρθρωσης.

γ) αυξημένη εναπόθεση ουρικού μονονατρίου μέσα και γύρω από τις αρθρώσεις των άκρων πράγμα που πολλές φορές οδηγεί στην καταστροφή των αρθρώσεων,

δ) από νεφρική προσβολή στην οποία υπάρχει συμμετοχή του σπειράματος του σωληναρίου, του διάμεσου ιστού και των αγγείων και

ε) από ουρολιθίαση

Οι φλεγμονώδεις μεταβολές στις αρθρώσεις λόγω της εναποθέσεως ουρικών αλάτων αρχίζουν συνήθως από μία άρθρωση, την μεταταρσιοφαλλαγγική, αργότερα προσβάλλονται και άλλες αρθρώσεις. Σε οξεία προσβολή ουρικής αρθρίτιδας, λόγω της τοπικής φλεγμονώδους αντιδράσεως, η άρθρωση παίρνει ερυθρό χρώμα και εμφανίζονται πόνοι.

Επομένως όταν έχουμε υπερουριχαιμία έχουμε αύξηση των ορίων διαλυτότητας του ουρικού οξέος και σχηματισμό κρυστάλλων ουρικού μονονατρίου που εναποτίθενται γύρω ή και μέσα σε μία άρθρωση. Αυτό δίνει το έναυσμα για την πρόκληση φλεγμονής. Η τοπική φλεγμονώδης αντίδραση προκαλεί συσσώρευση πολυμορφοπύρηνων λευκοκυττάρων που φαγοκυτταρώνουν τους κρυστάλλους του ουρικού.

Το pH στην περιοχή πέφτει λόγω σχηματισμού γαλακτικού οξέος και έχει σαν αποτέλεσμα την ελάττωση της διαλυτότητας του ουρικού και έτσι νέα κρυστάλλωση ουρικών αλάτων. Αυτό επιτείνει την φλεγμονώδη αντίδραση και δημιουργείται φαύλος κύκλος.

Η ισχιαλγία προκαλείται από ερεθισμό ή πίεση του ισχιακού νεύρου που μπορεί να φτάσει από την μέση έως το πόδι. Οι αιτίες της ισχιαλγίας μπορεί να είναι κάποια μετατόπιση δίσκων, σε νεοαρθρίτιδα ή φλεγμονή του νεύρου ή και από φλεγμονή ρευματοειδούς ή ουρικής αρθρίτιδας.

Η τενοντίτιδα είναι μια φλεγμονώδης κατάσταση η οποία προκύπτει συνήθως μετά από ένα διάστρεμμα στον τένοντα. Συνήθως επέρχεται ίαση μέσα σε λίγες ημέρες αλλά υπάρχει η πιθανότητα να γίνει χρόνια εάν άλατα Ca συσσωρευτούν γύρω από τις ίνες του και έτσι αυξάνεται η πίεση και ο πόνος της περιοχής. Η θυλακίτιδα είναι μια φλεγμονή του αρθρικού θύλακα που περιέχει υγρό για να λειαίνει τους συνδέσμους. Η θυλακίτιδα μπορεί να προέλθει από τραύμα, διάστρεμμα, λοίμωξη ή από αρθριτικές καταστάσεις. Επίσης και αυτή μπορεί να εξελιχθεί σε χρόνιο πρόβλημα.

Οι πιο κοινές αιτίες των φλεγμονών αυτών είναι η υπερβολική ένταση του τένοντα ή του θύλακα μετά από ατύχημα ή από τραύμα αθλητικής δραστηριότητας

Ο εγκέφαλός μας μεταφράζει τα ερεθίσματα που προσλαμβάνουμε με τις αισθήσεις μας, δίνει εντολές για να κάνουμε τις διάφορες κινήσεις και για να αντιδρούμε στα ερεθίσματα των αισθητηρίων οργάνων. Αυτή η δραστηριότητα του εγκεφάλου αποτελείται από μια σειρά πολύπλοκων συστημάτων επικοινωνίας των νεύρων, που ξεκινάει από τον εγκέφαλο και διά μέσου του νωτιαίου μυελού απλώνεται σε όλα τα μέρη του σώματος.

Κάθε νεύρο μπορεί να παρομοιαστεί με ένα καλώδιο ηλεκτρικού ρεύματος. Το εσωτερικό μέρος του νεύρου, ο άξονας, είναι φτιαγμένος από ένα είδος ιστού που επιτρέπει την επικοινωνία και μεταφέρει τα μηνύματα ή τις διεγέρσεις σε όλο το σώμα -όπως ακριβώς και τα σύρματα του ηλεκτρικού καλωδίου. Ο άξονας κάθε νεύρου καλύπτεται από ένα στρώμα μιας παχιάς ουσίας, τη μυελίνη, όπως ακριβώς και το πλαστικό επικάλυμμα του ηλεκτρικού καλωδίου. Η μυελίνη βοηθάει στη μεταφορά των μηνυμάτων από νεύρο σε νεύρο αλλά και μονώνει και προστατεύει το νεύρο.

Στη σκλήρυνση κατά πλάκας μέρος της μυελίνης των νεύρων προσβάλλεται και ερεθίζεται. ‘Οταν ο ερεθισμός υποχωρήσει μπορεί και να μην αφήσει καμία ουλή. Αν όμως η διαδικασία της απομυελίνωσης συνεχιστεί τότε καταστρέφεται η μυελίνη στο σημείο εκείνο, αφήνοντας μία ουλή που ονομάζεται πλάκα ή σκλήρυνση.

Η διαδικασία αυτή ονομάζεται απομυελίνωση. Επειδή δε οι ουλές αυτές εμφανίζονται σε διάφορα μέρη του εγκεφάλου και/ή του νωτιαίου μυελού, γι’ αυτό και η νόσος ονομάζεται Σκλήρυνση κατά Πλάκας.

Η Σκλήρυνση κατά Πλάκας είναι η πιο κοινή νευρολογική ασθένεια που προσβάλλει περίπου 80.000 ανθρώπους στη Βρετανία και 250.000 στις Η.Π.Α. Τα συμπτώματά της έχουν αναγνωριστεί εδώ και ενάμιση αιώνα και από τότε γίνονται εκτεταμένες έρευνες, παρόλα αυτά όμως η αιτία που προκαλεί την σκλήρυνση παραμένει άγνωστη.

Η σκλήρυνση κατά πλάκας είναι χρόνια ασθένεια του κεντρικού νευρικού συστήματος. Το Κεντρικό Νευρικό Σύστημα αποτελείται από τον εγκέφαλο και το νωτιαίο μυελό.

Συνήθως εμφανίζεται γύρω στην ηλικία των 25 και μέχρι των 40. Σπανιότερα εμφανίζεται στην ηλικία των 12 και ύστερα από τα 50.

Η σκλήρυνση εμφανίζεται σε χώρες με κλίμα μεσογειακό και σπάνια στις τροπικές χώρες.

Τα συμπτώματα προκαλούνται από την απομυελίνωση ή με άλλα λόγια τις “ουλές” που εμφανίζονται στο κεντρικό νευρικό σύστημα. Δεν ξέρουμε ακόμη τί είναι αυτό που προκαλεί την απομυελίνωση.

1) η σκλήρυνση δεν είναι μεταδοτική ασθένεια

2) δεν είναι ψυχική ή νευρική διαταραχή

3) η σκλήρυνση δεν είναι κληρονομική

Ο πόνος στον αυχένα είναι ένα πολύ κοινό σύμπτωμα. Συνήθως προκαλείται από την κακή στάση του σώματος, σε καθημερινές δραστηριότητες όπως η εργασία και ο ύπνος. Αυτό προκαλεί καταπόνηση των μυών και των συνδέσμων της περιοχής, με αποτέλεσμα τον πόνο και τον περιορισμό της κίνησης. Ο πόνος μπορεί να επεκτείνεται και στο κεφάλι ή τον ώμο. Ο όρος αυχενικό σύνδρομο, αν και χρησιμοποιείται συχνά, δεν αντιστοιχεί σε συγκεκριμένη ιατρική πάθηση και καλό είναι να αποφεύγεται.

Ένας συνήθης πόνος στον αυχένα (πιάσιμο) αντιμετωπίζεται με απλά μέσα (ξεκούραση, φάρμακα, ένα αυχενικό κολλάρο). Πολύτιμη είναι η βοήθεια ενός φυσικοθεραπευτή.

Ο πόνος στον αυχένα θεωρείται πιο επικίνδυνος όταν συνοδεύεται από πόνο, μούδιασμα ή και αδυναμία στα χέρια. Επίσης, όταν εμφανίζεται αιφνίδια, μετά από ένα τροχαίο ατύχημα ή μια πτώση. Σε αυτές τις περιπτώσεις είναι απαραίτητη η εξέταση από ένα γιατρό.

Η αντιμετώπιση του πόνου στον αυχένα, ξεκινάει με ένα λεπτομερές ιστορικό και μια πλήρη νευρολογική εξέταση. Αν κριθεί απαραίτητο, θα ζητηθούν περαιτέρω εξετάσεις όπως απλές ακτινογραφίες, μαγνητική τομογραφία και νευροφυσιολογικός έλεγχος.

Σοβαρές παθήσεις της αυχενικής μοίρας της σπονδυλικής στήλης είναι η αυχενική δισκοκήλη (κήλη μεσοσπονδυλίου δίσκου), η αυχενική μυελοπάθεια, τα κατάγματα και οι όγκοι της περιοχής κ.ο.κ.

Σε περίπτωση που ο πόνος δεν ανταποκρίνεται στην συντηρητική θεραπεία ή όταν εμφανίζονται νευρολογικά συμπτώματα όπως αδυναμία στα χέρια ή δυσκολία στο περπάτημα, χρειάζεται ειδική χειρουργική επέμβαση στον αυχένα.

Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να απευθυνθείτε σε ένα Νευροχειρουργό.

• Ολική ή μερική ρίξη χιαστού συνδέσμου
• Διώρθωση Μηνίσκου
• Αρθροπλαστική γονάτου
• Αρθροπλαστική ισχύου
• Αρθροπλαστική ώμου